Alam mo ba 'yung Precious Hearts Romance?

Iyan na raw ang pinakamatinong publisher ng pocketbooks sa Pilipinas. Ayon 'yan sa isa kong kaibigan (pinili kong huwag na lang siyang pangalanan). Sabi rin niya, bagay raw ang mga sinusulat ko para sa publishing house na ito.

GRABE!!!

Medyo nagwala ako nang marining ko ito. Ilang oras akong tila tulala. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makaget over.

Nang magsimula kasi akong magsulat ng mga Filipino stories, 'yun din ang una kong napansin. Sinabi kong titigilan ko na ang pagsusulat gamit ang wikang Tagalog dahil nagmumukhang Filipino Romance novel (a.k.a. pocketbook). Pero hindi naman ako super galing sa English kaya nauwi rin ako sa dating gawi. Ganunman, sinikap kong ibahin ang style of writing para hindi magaya sa mga pocketbook na inaarkila for 5 pesos.

Hindi ko naman iniinsulto ang mga manunulat ng romance novels, lalo na ang mga manunulat ng Precious Hearts Romance. Ang punto ko lang, hindi ito ang pinapangarap ko sa buhay. Ang pangarap ko'y makita ang mga sinulat ko sa hiwalay na istante sa bookstore-- bilang ilan sa mga pinakamahuhusay na akda. Pangarap kong basahin ng mga kapwa ko kabataan ang mga sinusulat ko, hindi lamang para sila'y matuwa, kundi para makibahagi sa kanilang mga karanasan.

Sabi sa isang pelikula ("The Shortcut to Happiness"), hindi ko matandaan. Basta, it was something like, "Writing as a hobby is very different from writing as a profession." Hindi ko talaga feel ang Filipino romance novels, pero kung trabaho lang talaga 'yun, maiintindihan ko ang mga manunulat sa likod nito.

Sa huli, choice pa rin naman 'yan 'di ba? Kung trabaho mong magsulat, e 'di magsulat ka na parang hobby mo na rin ito. Pero kung may partikular na hinihingi ang trabaho, gawin mo, dahil mahirap na ang buhay sa mundo.

Ako, magsusulat lang ako kung anong gusto ko. Sa ngayon. Pero malay natin, pagdating ng panahon ay kailangan ko na ring sumunod sa guidelines at magsulat hanggang sa deadline. Baka maintindihan ko na rin ang writers ng Precious Hearts Romance.

Sa totoo lang, 'di ko alam ang isusulat. Medyo magulo kasi ang araw na 'to. Alam niyo 'yun, kahit kalahating araw kang walang klase, ang dami pa ring nangyayari. Parang ewan.

Anyways, nagpapalipas lang talaga ako ng oras habang naghihintay. Ano bang pwedeng sabihin?

Alam niyo 'yung PIXAR film na WALL-E? Matagal ko na 'yung balak panuorin. Maganda raw kasi. Kaso wala akong kasama. Hanggang sa nagbiro na ako sa mga kaibigan ko na panunuorin ko lang 'yun pag siya ang kasama ko. Sino siya? Secret. Walang clue.

Obvious naman na imposible 'yung sinabi ko 'di ba? Parang tanga lang.

Tapos, ewan ko kung abnormal lang talaga ako o ano, parang manunuod na siya ng WALL-E na may kasamang iba. Wahaha.

Bakit ko naman naisip 'yun? Kasi, halos lahat ng nangyayari ay magkakaugnay. Parang lahat ng nangyayari ay iisa lang ang ibig sabihin. Sinusubukan ko lang naman ang aking logical thinking--hindi pa ako sigurado.

Gusto kong magtanong, pero baka mali ako. E 'di napatunayang may topak lang talaga ako. Kaso paano kung tama ako? E 'di mas malala. Mas masakit. Mas masaklap. Woot. Ang emo.

Pero ayos lang. Some things aren't really meant to be . Things happen for a reason. There are better things in life. Life has to go on. Life is short and time is gold. Live life to the fullest. Time has a wondeful way of showing us what really matters. Ano pa bang quotes?

Para mapatahimik ko ang nagwawala kong isip. Para mapagaan ko ang naguguluhan kong kalooban. Para mapayapa ang napapraning kong katauhan. Haay. Emotera.

Wala naman talaga akong magagawa. Hindi ko naman pwedeng ipilit ang mga bagay na hindi pwede.

Tama na nga. I'll just finish this off with what JAEL shared with me:

IF DEATH

If death should come asking for me
do me the favour of telling him to come back tomorrow
because I still haven't paid my debts
nor finished my poem
nor said goodbye to anyone
nor prepared clothing for the trip
nor delivered that package I promised to
nor locked up my desk drawers
nor told my friends what I should have
nor sniffed the fragrance of the unborn rose
nor laid bare my roots
nor answered an overdue letter
because I haven't even washed my hands
or known a son
or gone hiking in unknown countries
nor do I know the sea's seven sails
nor the song of mariners
If death should come
please tell him I understand
and wait a bit
because I haven't kissed my sweetheart goodbye
nor shaken hands with my family
nor dusted my books
nor whistled my favourite song
nor become reconciled with my enemies
tell him I haven't yet attempted suicide
nor seen my people freed
tell him if he comes to return tomorrow
that it's not because I fear him but because
I haven't set off along the road.


Yeah. I'll go back to sleep now. Oh, and I'm not emo. Wahaha.